Na aanleiding van het stukje over hoe mensen kijken naar het ervaren van geluk van mensen met een beperking een analyse (puur mijn persoonlijke hoor) van 2 dagen ontbijt in een hotel met mijn kinderen. (Man deed niet mee met het ontbijt omdat hij al vroeg naar zijn klant was)

De afgelopen dagen weer eens meegemaakt hoe verschillend mensen tegen je aan kunnen kijken. Ivm Prinsjesdag zijn de kinderen 2 dagen vrij (wij wonen in Den Haag) Wij mee met manlief naar een klant. Hij werken, wij heerlijk in een hotel met zwembad. Ik en de kinderen redden ons prima.
Maar de blikken bij het ontbijt.

De analyse der types

Type 1: De wow wat doet ze dat geweldig met die kinderen (75% hiervan komt dat ook vertellen terwijl je met een blad ontbijt spullen op je schoot probeert te voorkomen dat je kleuter de hele bak watermeloen 🍉 stuk voor stuk aan het controleren is op pitjes.

Type 2: als je iets mankeert zou je überhaupt niet aan kinderen moeten beginnen. Wat een egoïstische gedachten van die vrouw. Dat dat zomaar mag; moeder worden terwijl je in een rolstoel zit. Zie je wel ze heeft haar kinderen totaal niet onder controle die jongste zit daar aan elk stuk watermeloen. Arme kinderen met z’n moeder.

Type 3: is graag behulpzaam waardoor dat een simpel kopje koffie pakken een uitdaging is. Want voordat ik mijn leesbril op heb om te kunnen zien welk knopje voor welke soort koffie is. Heeft deze over hulp vaardige dame of heer al een slap bakkie zwart voor je gekozen. Ik wilde alleen graag cappuccino 😭. Type 2 vind mij op dat moment naast een slechte moeder ook nog een ondankbaar kreng. 🤦‍♀️

Vervolgens wil je met een blad eten voor 2 kinderen en jezelf naar een tafeltje. Dan heb je de freeze types:

Type 4: weten zich geen houding te geven waardoor ze midden in het pad blijven staan. Kinderen botsen tegen deze (voornamelijk middelbare mannen) op en ik bijna op mijn kinderen (maar aangezien ik vrij handig ben blijft het ontbijt op mijn schoot balanceren) type 2 weer met haar blik en geroezemoes; zie je wel onopgevoeden kinderen omdat ze het niet aan kan. Lopen zo die Arne man om ver.

En dan is daar het type 5 het meest relaxte van allemaal, meestal de dames en heren die er werken. Heeft u al een tafel kunnen vinden mag ik uw kamer nummer nog even voor de checklist en eetsmakkelijk. Tegen de kinderen “zo pannenkoeken als ontbijt, maakt mama dat ook wel eens of moeten jullie dan gewoon jullie broodje eten” alsof er geen wielen zij .

(Natuurlijk is dit uitvergroot en enigszins met een knipoog geschreven. Ik vind het weleens jammer dat ik altijd gezien word. Je kan nooit meer opgaan in de massa en lekker anoniem zijn tijdens z’n tripje)

Geschreven door Lynn Ruisendaal-Bosch, Hippe-huisvlijt