Wie ben ik? Wat maakt deze wereld? Wat betekend trauma’s? Waar ben je naar opzoek? Terwijl je alles dichtbij hebt, familie, vrienden, het hele sociale internet. Toch maar opzoek zijn naar iets? Maar wat is iets? Heeft het niet iets te maken met verwerken?

Ja, dat zou kunnen. Maar toch ben ik nog steeds na jaren veel aan het verwerken. Zo wil ik mijn gevoel in een open post met jullie delen. Van jongs af was ik dé stuiterbal met het hoge stemmetje. Bestelde ik voor de grap knuffels uit Studio100-land op de rekening van m’n basisschool. Zo wou ik juist anderen helpen. En tussendoor was ik ook erg met m’n onzekerheid bezig.

Natuurlijk heb ik ook een pestverleden meegemaakt. Werd ik nagedaan als varken en gaf de juf mij de schuld waardoor ik achterin de klas werd gezet met m’n rug naar de rest. Misschien om mij minder te laten afleiden? Maar zo kom je juist in de eigenwijzen-modus terecht en ga je juist tegenwerken. Toen werd ik op de gang gezet om maar ‘af te koelen’.

Later was ik alleen met m’n onzekerheid bezig en uitte dat op de verkeerde manieren. Ik was gewoon opzoek naar acceptatie en begrip. Vrienden die mij mee op pad namen in plaats alles online. Maar dat lukte mij niet.

Ook niet op latere leeftijd, zo begon ik wel meer met computers bezig te zijn. Leren programmeren, forums afgaan om mede-proggers te leren kennen. Alles ging goed via online-wegen.

Zo ontmoette ik later een vriendin online in België. Dagelijks hadden we contact via de skype, msn’n en alles! We konden alles met elkaar delen. Jaren later kwam in het nieuws dat ze is doodgeschoten, inclusief haar schoonouders.

Meester Kees, wie kent dat niet? Eigenlijk ben ik soms jaloers op zulke happy-flappy scholen. Misschien is deze film wel geromantiseerd, dat begrijp ik wel. Maar soms zou je wel zo’n tijd willen.

Wat ik met deze blogpost wil vertellen is dat ik niet alleen was, ik had veel mensen die mij steunde. Maar toch voelde ik mij erg eenzaam en onbegrepen soms. Ik kwam laatst ergens langs om een praatje mee te maken die ik van jaren terug kende en het eerste wat diegene zei was of mijn ouders al uit elkaar waren. Sorry, maar dan heb je mij nooit begrepen en volledig gevolgd.