Steeds meer leer ik mijzelf beter kennen. Sindskort is het tv-serie ‘Het a-woord’ op NPO1 verschenen en heb ik gebingewatcht. Enorm mooie herkenbare serie!

Zelf heb ik ook autisme en wil ik daar voorbeelden van noemen. Bijvoorbeeld als ik onderweg ben heb ik altijd muziek op. Je zou denken, dat is fijn en gezellig. Ik merk altijd als ik geen muziek op heb onderweg naar bijvoorbeeld boodschappen doen, dat ik altijd gesprekken met mezelf aan ’t voeren ben. Alsof ik in m’n fantasie een tv-programma presenteer met de onderwerp ‘Wat Moet Ik Nog Gaan Doen Allemaal?’. Iedereen praat weleens met zichzelf, dat begrijp ik. Maar ook de hele rit? Het wordt soms best bizar veel in m’n hoofd. Inderdaad, ik kan met een psycholoog erover praten. Maar ik geloof er ook in dat delen helpt.

Nog een voorbeeld, ik kan erg moeilijk tegen veranderingen. Steeds meer raak ik, als de ander aangeeft dat we het anders gaan aanpakken, echt overstuur in m’n hoofd. Maar als ik zelf erover ga nadenken en het een eigen initiatief word, dan lukt het mij wel om ’t los te laten.

Vriendschappen zijn erg ingewikkeld. Opbouwen lukt erg goed, maar onderhouden is een lastig dingetje voor iedereen. Niet specifiek alleen voor mensen met autisme, maar iedereen heeft er moeite mee. Zo heb ik lichtelijk last van verlatingsangst, vaak vrienden kwijtgeraakt.

Op m’n schooltijd wist ik niet dat ik autisme had en was ik een erg druk gevalletje op school. Zo was ik zelfs een keer achterstevoren gezet, tegen de muur, in de klas. Ja, ik was wel tegendraads, maar zo wist ik ook niet waarom en hoe ik ’t beste met mijzelf kon omgaan.

Ik merk dat sinds ik eindelijk weet dat ik een vorm van autisme heb, dat ik een houvast heb om met mijzelf om te gaan. Natuurlijk heb ik wel spijt van het verleden, dit is nog maar 1/3e van m’n verhalen.

Zoals in het laatste aflevering komt het liedje I Would Stay wat mij enorm raakte:

“But I`ll grow up to be just like you, yeah
I`ll grow up to be just like you
Like you”

Maar ik wil doorvechten!