Ik mag wel zeggen dat ik uit een grappige familie kom. Volgens sommige mensen zouden wij niet grappig kunnen schrijven, omdat ik in een rolstoel zit, m’n moeder in de psychiatrie zat en FAS heeft. M’n vader en m’n broer, daar heb ik het even niet over. Tsja, dus wij moesten thuis toch wel serieus doen en dat ging vaak niet helemaal goed. Om maar even een voorbeeld te noemen:

Toen ik een jaar of 16 was zat ik rustig op m’n kamer te chillen, je kent dat wel, een lekker muziekje erbij. Opeens een oorverdovende herrie, mijn moeder kwam met sprongen tegelijk de trap af en rende naar mijn kamer binnen. Ze was in het oranje gekleed, met hoed en… ja echt, een fototoestel. Ik dacht oké, ze heeft een plan zo te zien, en te merken aan haar uitgedoste kleding en uitbundige gepraat en super enthousiast roepend “Alex! We gaan meedoen aan een fotowedstrijd voor Koningsdag!” Ik keek haar aan en zei “Nee hé, ma!”. Maar ze was te blij, dus ik was de Sjaak.

Ja, er zijn van die momenten dat je geen nee kan zeggen, en dit was zo’n moment. Ik vroeg “hoe had je dat dan gedacht? Wat voor foto moest het worden?” Maar ik kreeg al geen antwoord meer, ze was met grote stappen m’n kamer uitgestampt om vervolgens alweer snel terug te komen met in haar armen heel veel oranje dingen, een boa, een hoed, slingers en een oranje t-shirt. Ik, als zoon zijnde, begon al snel te begrijpen wat de bedoeling was. En ik had het goed begrepen. Zo gebeurde het dat ik binnen no time in een oranje t-shirt met oranje glitter hoedje en boa, ook oranje, en nog meer van dat oranje spul in mijn stoel zat. En stiekem (in m’n hoofd) begon ik het wel leuk te vinden. Ze zong, of eigenlijk probeerde, ’t Wilhelmus te zingen. Maar omdat ze nogal vergeetachtig is bleef het bij “la la la van Nassaue la la la..”

Maar goed, toen opende ze m’n kamerdeur die buiten op straat uitkomt. Vanuit m’n raam zag ik ze in haar oranje outfit naar de overkant van de straat lopen. Daar woonde haar vriendin. M’n deur bleef openstaan. Ik was benieuwd waneer ze terug zou komen, want eenmaal bij haar vriendin.. ja, je kent het wel hé: bakkie koffie, kletsen enzovoorts.. Haar fototoestel lag nog bij mij. Ik maakte foto’s met m’n mobiel, maar goed. Toch nog snel zag ik de deur aan de overkant opengaan en druk pratend en lachend kwamen ze weer bij mij de kamer de kamer binnen. Ze vonden mij er mooi uitzien. M’n moeder wilde zelf ook op de foto, want ja, stel als ze beroemd word he!

Na veel gelach en uitbundig gepraat waren de foto’s gemaakt. Voordat ze naar de woonkamer wilde verdwijnen vroeg ik nog even of ze mij weer in m’n gewone kleren wilde steken. Dat gebeurde en na een tijdje zat ik weer rustig te chillen met m’n muziekje en dacht “Tsja, het leven is niet saai!”

Geschreven door mijn lieve moeder Tineke van Turenhout