Van een goede vriend heb ik altijd geleerd dat je nooit te oud bent om je innerlijke kind te blijven stimuleren. Bijvoorbeeld hij zingt altijd gezellig mee met hits van de Vlaamse productie-schuur Studio100, Disney en noem maar op. Eigenlijk zie ik het probleem ook niet. Kijk maar naar K3, er zijn zat volwassenen die daar naar luisteren. En om eerlijk te zijn, je wordt er toch ook gewoon vrolijk van? 😀 Uit de oude doos, Spetter Pieter Pater. Het blijven hits wat mij in ieder bij blijven staan. Het heeft mij altijd geleerd dat je jezelf mag zijn. Ook al is dat anders dan anders.

Alles is op, dat is bijvoorbeeld een wijze les van het pluizige hondje en zijn baasje. Niet teveel snoepen, toch Koen Crucke? 😉 Er komen vaak veel wijze lessen in voor in kinderfilms:

• Toy Story: Als er nieuw speelgoed in beeld komt, je altijd bang bent dat je opzij wordt gezet! (Als je bevriend bent met iemand en er komen nieuwe vrienden in beeld bij diegene. En je wordt ineens opzij gezet, dat is de angst van iedereen!)
• Aladdin: Het heeft meer om zin om jezelf te zijn, in plaats van een mooie dame te imponeren om een stoere jongen te zijn met een geest in een lamp.
• The Incredibles: Als je jarenlang superheld bent geweest en ineens verplicht word om alles op te geven en achter de desk verzekeringspolissen moet toewijzen aan huilende dames.
• Finding Nemo: Het heeft geen zin om je zoon volledig in bescherming te nemen. Ook al ben je bang dat er hetzelfde gebeurd met je vrouw en overlijd aan een haai.

Daarom is het goed om daar voor open te staan. Het is niet van “Ik ben 18+/volwassen(?), dus ik mag dit soort films niet meer zien.”

Een ding op mijn bucketlist is toch een naar België gaan en mee te mogen werken met een serie of film bij Studio 100. Mensen in een rolstoel kunnen prima meewerken en meedoen in een serie/film, niet waar?