Het is moeilijk om vriendschappen in ’t echt te maken als rolstoelgebruiker. De meeste kijken je maar raar aan omdat je er anders uitziet dan anderen (afwijkt wat voor hun “normaal” is, wat niet zo is..) en sommige anderen zien je gewoon niet “staan” (flauw!).
Maar iedereen is anders, je hoort elkaar wel te accepteren!
Ik heb zelf wel in m’n leven een paar echte vrienden gemaakt waar ik op kan bouwen en weet dat ze er voor me zullen zijn (en andersom!).
Wat vervelend is, dat sommige mensen wel zeggen dat ze tijd voor je willen maken, bijvoorbeeld om af te spreken. Maar na 5 jaar nog steeds niks van gekomen is. Laatst kreeg ik wel een WhatsApp’je dat we snel een keer moeten afspreken en daarna hoor je er niks meer van of alleen als er in de privé-sfeer dingen gebeuren. Het blijft toch vervelend!
hey liefy,
je hebt groot gelijk en het moet zeker niet makkelijk voor je zijn.
Je mag zeker trots zijn op je blog.
En je bent een voorbeeld voor veel mensen.
En jij hebt mij zelfs de doorslag gegeven om voor gehandicaptezorg te studeren.
Je bent een super lieve jongen die er altijd is voor mij, ik weet dat ik veel druk ben maar ik ga er altijd zijn voor je. Voor een babbel of wat dan ook.
xxx