Ik weet dat het ook gewoon aan mezelf kan liggen. Maar ik wil toch mijn verhaal kwijt. Zelf ben ik christelijk opgevoed en daar ben ik m’n ouders enorm dankbaar voor.
De laatste jaren heb ik enorm moeite met de kerk. Of zelf een kerk vinden waar ik mij thuis voel. Vaak als ik me ergens wil aansluiten komen er eerst wel mensen aan om zich voor te stellen. Maar uiteindelijk zit ik alleen. Ik hoor vaak van vrienden of mensen uit de kerk dat het om God gaat, dat we op Hem moeten focussen en dat er achteraf wel een moment is om te “socializen”. Dus als je ziet dat iemand alleen zit, dan doe je er niks mee?
Een ander voorbeeldje: ik hoor zo vaak van mensen dat als iemand (of ikzelf) zich rot of alleen voelt dat er dan gelijk komt: “Maar Jezus is bij je en je enige vriend die je nodig hebt” of “We bidden er wel voor!”. Dat moet, lijkt mij, niet de eerste redmiddel zijn. Het is wel goed om te bidden, maar dat kan ook in jezelf. Je kan ook een luisterend oor zijn of een keer samen iets leuks gaan doen, als (christelijke) nieuwe vrienden. Je wilt toch ook graag meer vrienden maken? Die hetzelfde geloven als jij? Ik heb een tekst uit de bijbel wat ik eigenlijk hier ook op vind slaan:
“Als je zegt dat je van God houdt, maar een hekel hebt aan een broeder of zuster, dan ben je een leugenaar. Want als je niet houdt van je broeder of zuster die je kunt zien, hoe kun je dan houden van God die je niet kunt zien?” – 1 Johannes 4:20 (BB)
Ik heb mezelf altijd beloofd, als iemand zich rot voelt dat ik er voor diegene wil zijn. En niet gelijk de gelovige wil uithangen om gelijk te bidden. Je kunt wel altijd God erbij betrekken, maar dan (in mijn opinie) schuif je het makkelijk af naar een “God die je niet kunt zien”? Het is natuurlijk wel belangrijk dat we ons geloof beleven. Maar het is ook enorm belangrijk dat we er ook voor elkaar mogen zijn. Dat als iemand zich eenzaam, voelt in de kerk of waar dan ook, dat we het niet op God afschuiven. Ik zeg niet dat bidden fout is, maar wat als diegene daar geen behoefte aan heb? Of niet christelijk is? Je kunt altijd in jezelf bidden voor diegene en er voor diegene te zijn als een vriend, dat alleen al zou kunnen helpen!
Wow, mooie woorden! En ik ben het helemaal met je eens. Zelf ben ik ook nieuw in een kerk en heb me vaak eenzaam gevoeld, omdat mensen mij nauwelijks zagen staan. En toen had ik dezelfde gedachte: je gaat toch niet alleen naar de kerk voor jezelf? Het gaat toch ook om anderen?.
Als ik me als christen, die christelijk opgevoed is en vanaf de geboorte al naar de kerk gaat, en me al buitengesloten voel, hoe moeten mensen die net nieuw zijn in het geloof zich dan voelen?
Mooie reflectie! 😊