Gisteren was het zover, onze jaarlijkse uitje naar Opwekking!
We mochten gelukkig de bus lenen van mijn neef waardoor we makkelijker met z’n vieren konden rijden naar Biddinghuizen. M’n vader, moeder, een begeleidster en mij. Wat hadden we het naar ons zin onderweg!

Na 50 minuten rijden waren we aangekomen. Het moeilijkste vond ik toch om zelf naar de jongerentent te gaan. Al jaren heb ik er moeite mee en wil ik vandaag ermee over de brug komen. Doordat ik mij altijd eenzaam voel als ik op het jongerenterrein ben (of vroeger op het tienerterrein). Het lukt mij niet om leeftijdgenoten aan te spreken in groepen. Bijvoorbeeld op het tienerterrein, daar was ik uiteindelijk altijd in contact met één van de medewerkers. Tieners vinden het moeilijk om te gaan met iemand die er ‘vanbuiten’ anders uitzien dan wat hun gewend zijn. Ik vond het ook lastig om opgenomen te worden in een groep.

Dit jaar had ik er ook moeite mee op het jongerenterrein. Ik zag wel mensen kijken. Maar ik vond het lastig om bij een groep te gaan zitten, die elkaar al kennen. En andersom, niemand nam ook de durf en stap om mij op te nemen. Er was later die middag ook een Facebook-meeting, dat was enorm tof. Achteraf schoof de groepjes weer uit elkaar en had ik het idee dat ik er niet meer bij hoorde.

Uiteindelijk ging ik samen met mijn ouders en begeleider naar de gebedsreis (wat tegenwoordig gebedspost heet). Dat was heel mooi, je mocht gebedspunten opschrijven en anoniem in een fles stoppen. Daarna had ik een stilte moment samen met m’n vader. Toen hadden we voor elkaar gebeden. Ondanks dat ik wat verdrietig was bij de jongerenterrein, ben ik wel enorm dankbaar dat ik samen met de rest naar het hoofdterrein ben gegaan.

Ik ben enorm dankbaar voor mijn familie!