Als het gaat om mobiliteit dan is het oneerlijk om mezelf te vergelijken met Alex. Ik kan immers lopen en hij niet. In ontmoetingscentrum Bonfire in Dordrecht – waar ik Alex vaak ontmoet – kom ik gewoon binnen via de grote kerkdeuren met de hoge drempels. Ik loop met gemak de trap op naar boven en klim ik als het moet op een kruk om het licht boven de bar aan te doen. Geen probleem voor mij, voor Alex in zijn rolstoel wel. Hij komt via de zij-ingang, kan nooit naar boven en achter de bar kan hij niet veel helpen. Ja, het mag duidelijk zijn, wanneer ik mezelf met Alex vergelijk ben ik veel mobieler.

Toch heeft Alex er voor gekozen om zijn website ‘Ik ben mobiel’ te noemen. En dat is opmerkelijk. Als je hem namelijk een beetje kent, dan weet je dat hij hulpbehoevend is. In Bonfire smeren anderen zijn brood en krijgt hij hulp bij dagelijkse dingen als naar het toilet gaan en het pakken van zijn laptop uit zijn tas. Voor veel van ons zijn deze handelingen te simpel om bij na te denken…we doen ze automatisch…

Twee dagen in de week komt Alex naar Dordrecht. In Bonfire doet hij vrijwilligerswerk. Hij helpt ons met de website (dat is echt zijn ding!) en heeft in de drukke zomerperiode heel wat toeristen vriendelijk te woord gestaan als gastheer. Alex komt en gaat in zijn rolstoel. Hij reist per openbaar vervoer en is daarin heel zelfstandig.

Hoe meer ik er over nadenk, hoe duidelijker het voor me wordt. Alex is inderdaad mobiel. Altijd op wieletjes, altijd rollend ergens naar toe. Omdat ik Alex vaak spreek de laatste tijd valt het me ineens op dat onze maatschappij vaak helemaal niet zo rolstoelvriendelijk is. Misschien heb je de filmpjes wel gezien waarin Alex belt met Arriva om ze duidelijk te maken dat hun busvervoer niet zo vriendelijk is voor rolstoelen als ze beweren. Hij heeft er in ieder geval de krant mee gehaald.

Dat ik kan lopen en overal gemakkelijk naar toe kan is een heel groot voorrecht. Het geeft mij de mogelijkheid om iemand als Alex te helpen en dat doe ik dan ook graag. Met deze column bijvoorbeeld. Ik schrijf dit om hem te steunen. Ik hoop dat Alex met deze website mensen bewust maakt van hun mobiliteit en de kansen die dat geeft. Ik ben mobiel, misschien iets mobieler dan Alex, maar ik heb hem ook nodig. Zonder hem had u deze column nooit gelezen. Hij weet immers hoe hij deze column op zijn website moet zetten…

Misschien is dit wel de belangrijkste les die ik heb geleerd van Alex: we hebben elkaar allemaal nodig! Zoals collega Manuel laatst zei: we zijn incompleet ontworpen als mens. We kunnen niet zonder elkaar. Alex is mobiel. Hij rolt, ik loop. We zijn verschillend, maar allebei hard nodig om elkaar en anderen te helpen. Mooi he? Ik ga dus maar eens een jus d’ orange voor Alex inschenken…

Geschreven door Rob Veenstra (projectleider van Bonfire Dordrecht)